غم نامه

نمی‌دونم این حسی که من نسبت به خواهرم پیدا کردم چیه حسادت یا هر چیز دیگه. همه چیز از اون روزی شروع شد که عمو اومد خونمون و گفت می‌خوان اونو با خودشون ببرن مشهد خواهرم خیلی خوشحال بود اما من غمگین بودم پدرم موافقت کرد و اون فردا صبحش رفت.

آخه خدا چرا من باید بچه کوچیکه باشم؟ چرا همه فقط از من ایراد می‌گیرند؟ چرا اون حق داره نهار خونه‌ی دوستاش بمونه اما اگه من بخوام بمونم باید کلی دروغ سر هم کنم؟ چرا اون وقتی ناخن‌هاشو بلند می‌کنه کسی چیزی بهش نمی‌گه اما اگه من بخوام ناخن‌هام رو بلند کنم هر روز صداشون رو برام بلند می‌کنن که کوتاهشون کن؟ چرا اگه بخوام یه آرایش خیلی ملایم که دیده هم نمیشه بکنم ازشون دعوا بشنوم؟ چرا همه اونو دوست دارن؟ فقط به خاطر اینکه تو مهمونیها کمک می‌کنه؟ چرا همه اونو مدیرکل مدیدونن؟ چرا برای خرید هرچی از مادرم اجازه می‌گیرم میگه بذار ببینم اول سمیه چی می‌گه؟ چرا همه از اون مشورت می‌گیرن؟ مگه من آدم نیستم؟ مگه من جزو این خانواده نیستم؟ چرا من حق ندارم تو بحثهای فامیلی شرکت کنم؟ چرا اگه من بهش یه فحش کوچولو مثل بی‌شعور بگم پدرم بهم اعتراض می‌کنه اما اگه اون بدتر از اینها هم بگه هیچ کس بهش هیچی نمیگه؟ چرا باید هر روز غرزدن‌هاشو تحمل کنم؟

چرا هیچ کس جواب سوالام رو نمی‌ده؟

تلفنی حرف میزنم می‌پرسن با کی حرف می‌زنی، می‌گم میرم خونه‌ی دوستام یا یکی از فامیلا می‌پرسن چه خبره اونجا؟ کی‌میای؟ فلان ساعت خونه باش اما خواهرم نه.

مگه به من اعتماد ندارند؟